فایلهای یک سال گذشته ام رو از دست داده ام. از همه بدتر، فایل عکسهای سال 94 از دست رفت. حالا یه بکاپ دقیقا توی اردیبهشت 94 گرفته بودم و خب اونم کمکی نکرد!!! فقط یه سری نوشته ها و تایپهای قدیمی توی فایل وبلاگ پیدا کردم که یا توی وبلاگ منتشرشون کرده ام یا به درد نمی خورند و دوست نداشتمشون و پاکشون کردم الان. فقط این یکی رو دوست داشتم و یادمم نمیاد قبلا منتشرش کرده ام یا نه:
.
بابا کلا خوش تیپه. و چون در جوونیش، فوتبال رو حرفه ای دنبال می کرده، اهل ورزش و رسیدگی به خودشه. هر روز توی خونه ورزش های متناسب سنش رو انجام میده و از دست جوونهایی مثل ما گلایه داره. بیرون از خونه هم انگار که کیلومتر شمار داشته باشه، مقدار مشخصی پیاده روی میکنه. اطرافیان هم با دیدن لباسهاش یا رنگهایی که انتخاب میکنه، ابراز خوشحالی می کنند و علیرغم پا به سن گذاشتنش، بهش میگن که چقدر سالم و خوب و مرتب و ... است.
بابا خیلی کودک درونش برجسته و مشخصه در زندگی. میدونم از شنیدن "بابا! چرا اصلاح نکردی؟ اول اصلاح کن، بعد بریم بیرون"، ذوق زده میشه و میگه چشم هر چی تو بگی، میخوام خوش تیپ باهات بیام بیرون. یا از تیپش که تعریف میکنم که از جوونها هم بهتر لباس میپوشه، چشمهاش خندون میشه. دوست داره شال گردنش رو شبیه آقای برادر بزرگه ببنده. وقتی بهش میگیم اون مدل به درد اون میخوره نه شما، اصرار میکنه که یه جوری ببند که به سن منم بخوره.
.
اینها رو گفتم که به اینجا برسم:
کلی به سر و وضعش رسید و رفت تهران تا همکارهای سابقش رو ببینه. ظاهرا سوار بی آر تی میشه. اومده بود خونه با ناراحتی تعریف میکرد تا سوار شدم، چند تا پسر جوون بلند شدند و گفتند حاج آقا بفرمایید به جای ما بشینید.
.
میگه سارا من شکسته شدم. میگم بابا جان یه دونه بیماری نداری خدا رو شکر، زانوهات کمی درد میکنه که اونم مال فوتبال بازی کردناته. شما از من سالم تری. میگه پس چرا اون پسرها از جاشون بلند شدند. میگم خواستند احترام بذارند به بزرگترشون. میگه پس چرا گفتند حاج آقا. حس میکنم صد سالمه.
.
* الان کمی داروی فشار خون استفاده میکنه.
** کامنتدونی رو می بندم برای این پست. برای پدرهامون دعا کنیم. برای مادرهامون دعا کنیم.
*** فایل تصاویری که برای وبلاگ انتخاب می کردم هم از بین رفته. باورم نمیشه اونهمه وقتی که برای عکسها گذاشته ام هدر رفته.