یک شهروند

یک مسیری رو باید سوار اتوبوس بشم. اولین ایستگاه (مبدا همه اتوبوسها) سوار میشم. اولین مسافرها وارد میشوند و پس از پر شدن صندلیها،  اتوبوس راه می افته. کنار ایستگاه اتوبوس، ایستگاه تاکسی و شخصیها هم هست. بعضی وقتها من و برخی مسافرین که عجله نداریم، با دیدن صندلیهای پر شده، دیگه وارد اتوبوس نمیشیم و می ایستیم تا این اتوبوس بره و سریعا سوار اتوبوس بعدی میشیم. 5 دقیقه بین رفتن و اومدن اتوبوس بعدی، فاصله است. متاسفانه برخی از افراد مسن و کسایی که مثلا مشکل دارند در حرکت و یا کلی وسیله همراهشونه یا ...، با وجود دیدن اتوبوس پر، بازم سوار میشن و حاضر نیستند 5 دقیقه صبر کنند و سوار ماشین بعدی بشن. حتی حاضر نیستند تاکسی رو برای رفت و آمدشون انتخاب کنند.

یکبار که اتوبوس پر بود، صبر کردم و در اتوبوس بعدی نشستم، چند تا خانوم مسن بی توجه به پر بودن اتوبوس، سوار شدند و دو دقیقه حرف نزدند و بعدش یکیشون سر درد دلش باز شد که: "واقعا آدم چی میتونه بگه؟ من و شماها (بقیه مسنها) سر پا بایستیم و خیلی آدمهای سالم، نشسته باشند"! .... اولش کسی توجه خاصی نشون نداد. ولی چون همه شون حرفهای اون خانوم رو مدام تصدیق می کردند و هر کدوم نظرات مشابه می دادند و خاطراتشون از این مساله رو تعریف می کردند، یه خانومی که مثل من، اتوبوس قبلی رو سوار نشده بود و صبر کرده بود تا سوار این اتوبوس بشه، بلند شد و با ناراحتی گفت بفرمایید بشینید. .... اونها هم همش میگفتدن نهههههه ما منظوری نداشتیم و ..... .

* میگن از آدمهایی که رفتارشون، باعث رنجشتون میشه، تشکر و سپاسگزاری کنید. چون دقیقا به ما نشون می دهند که چطور آدمی نمی خواهیم باشیم. ....